Tak liczny parlament, utrzymywanie przez naród tylu posłów, nie ma sensu, jeżeli istnieje możliwość dyscypliny partyjnej w czasie głosowań sejmowych. Jakaś partia ma, dajmy na to, 200 posłów, a inna 50-ciu. I oto cała dwusetka, czy cała pięćdziesiątka, głosuje nie tak, jak nakazuje poszczególnym posłom sumienie, rozsądek, dobro kraju czy obietnice złożone wyborcom itd itd, lecz tak, jak każe szef partii, jak każe potrzeba utrzymania władzy, jak każe potrzeba posłów utrzymania swego stołka i pensji. Czyli tak, jak chce jeden człowiek. Identyczny rezultat głosowania byłby, gdyby pierwsza partia miała np 12 posłów, a druga - czterech, lub pierwsza czterech, zaś druga - jednego. A o ile byłoby taniej, o ile mniej ludzi na utrzymaniu, na barkach pracujących. Albo należałoby zakazać dyscypliny partyjnej przy głosowaniach albo zmniejszyć walnie liczbę posłów. To drugie lepsze, bo mimo oficjalnego zakazu dyscypliny, posłowie dla swych interesów stosowaliby dyscyplinę po cichu. Obecnie jest tak, że to nie wiele jednostek w parlamencie, wiele głów, wiele punktów widzenia w toku dysputy i w drodze kompromisu ustala coś, tylko mamy do czynienia jak gdyby z jednoosobowymi dyktaturami szefów partii.
