Gdy ktoś w pracy, w interesach, w codziennym życiu itd wciąz co innego mówi i obiecuje, a coś wręcz przeciwnego - robi, jest patologicznie niesłowny, to nie cieszy się szacunkiem i bywa marginalizowany, bo trudno żyć z kimś takim, współpracować z nim itd, a współpraca z tą osobą kończy się porażką wspólnie z nim planowanej działalności, upadkiem czy kłopotami firmy, kłopotami w rodzinie itp. W polityce jest inaczej! Aktualnym i dobitnym przykładem jest Donald Tusk. Weźmy tylko dwa najnowsze przykłady - z wielu istniejących. Najpierw mówił, że tzw przezydentem Unii absolutnie zostać nie zamierza, bo chce nadal sprawować funkcję premiera Polski - dla niego najważniejszą. Mimo tych słów, funkcję, o której mowa - przyjął.Potem mówił, ze oczywiście, mimo przyjęcia tej funkcji, premierem będzie do 1 grudnia. Wbrew tym słowom, postąpił inaczej... I co, i nic - słychac zachwyty i słowa podziwu odpowiednie nie dla tego, co notorycznie łamie dane słowo, tylko dla kogoś niesłychanie prawego.Trwa jak gdyby kanonizacja na męża stanu, na herosa. Czym jest ta polityka, która za to właśnie wynagradza i stawia pomniki, za co w normalnym życiu czeka kara, społeczne potępienie i lekceważący stosunek bliźnich? A z wyjątkiem nie mamy tu do czynienia, skoro premierem kolejnym znowu zostaje osoba znana z niesłychanie głębokiego mijania sie z prawdą w sprawie przekopywania gleby w miejscu katastrofy w Smoleńsku. Czyżby dla prawdomównych i słownych ludzi w ogóle w obecnej polityce miejsca nie było? Czyżby takich świat polityki, i wyborców, z miejsca odrzucał jak dawniej tzw dobre towarzystwo z miejsca odrzucało malwersantów czy ludzi niehonorowych?
