Ostatnio jak zaklęcia używa sie słowa innowacyjność: że gospodarka ma być innowacyjna, że nauka, że wszystko, że coraz więcej wydaje się na innowacyjność, że innowacyjność musi się znaleźć w genach sektorów państwa i gospodarki itd. Ale konkretnie nie mówi się, o co chodzi. A innowacja to tylko wprowadzenie czegoś nowego, rzecz nowo wprowadzona. Może być dobra, może być zła. Władze wprowadzające nowe prawa i przepisy, i nieustannie zmieniając te całkiem świeże, innowacyjne z wczoraj, są innowacyjne do sześcianu. Tak szybko i obficie je wprowadzają, że od dawna mówi się o biegunce legislacyjnej. Tego rodzaju innowacje prawne, za którymi, nawiasem mówiąc aż trudno nadążyć, krępując ręce przedsiebiorczym ludziom i instytucjom, i odbierające wolność działania, raczej innowacyjność, taką korzystną, ogromnie utrudniają. Trudno być innowacyjnym, kiedy przepisy dyktują każdy twój krok, co raz kierunek kroków każą zmieniać, a kroku w bok - ku innowacji nie przewidują. Czyli władze mówią o innowacyjności, lecz swym działaniem przeciwdziałają jej. W tej sytuacji mówienie o innowacyjności jest zaklinaniem rzeczywistości i sloganem, podobnie jak kiedyś tym samym było nieustanne mówienie za wczesnej i średniej komuny, że dogonimy i przegonimy Zachód, a przede wszystkim USA. Innowacyjności zadekretować się nie da. Telefon, samochód, samolot, penicylina, komputer, emerytury,"Hamlet", utwory Vivaldiego itd itd nie powstały w wyniku gadania o innowacyjności. Innowacyjności można sprzyjać. Ale dziwowiskiem jest ciągłe mówienie o innowacyjności i jednoczesne usilne hamowanie jej. Zarazem władze pozbyły się możliwości korekty wprowadzanych przez siebie innowacji złych. Nawet miliony podpisów obywateli chcących np referendum w sprawie jakiejś rządowo-państwowej innowacji - ewentualnie złej, nie skłaniają władz do zastanowienia się nad ową innowacją.
