O tym, że na horyzoncie widać koniec Europy, pisano. Jest kilkadziesiąt książek typu tej Waltera Laqueura "Ostatnie dni Europy. Epitafium dla Starego Kontynentu". Miało to się stać za sprawą o wiele większego przyrostu naturalnego muzułmanów - i tych będących już w Europie, i tych w niedalekich krajach - od ujemnego przyrostu autochtonicznych Europejczyków.. Ale miało to się dziać na tyle powoli, by jeszcze przez dość długi czas możliwe było zachowanie, i dla autochtonów, i dla przybyszy, europejskiego dobrobytu, i europejskich sposobów życia - jak wspaniałych i słodkich czujemy dopiero dziś, gdy są zagrożone. Ale wędrówka ludów zmieniła wszystko. Mówi się o konieczności przyjęcia dziesiątek tysięcy uchodźców, ale nie mówi się, że uchodźców może być dziesiątki czy setki milionów. To nie zależy od Europy, to zależy tylko od chęci przybywających i od tego, czy i kiedy w jakimś afrykańskim czy azjatyckim kraju lub krajach, tym razem liczących 100 czy 200 milionów ludzi wybuchnie kolejna wojna domowa i szczeźnie tam państwo. A Europa jest bezbronna. Nie dlatego, że nie ma środów do obrony. Dlatego, że jest bezbronna duchowo. Kto, gdy idą do niego miliony, nie pytając o zgodę, nie potrafi zaminować granic, ani ostrzec, że w obronie tych granic, będzie strzelał, ten zginął. W ten sposób piękny i słuszny w warunkach pokojowej cieplarni humanitaryzm, zamienia się w narzędzie zguby dla wszystkich: Europejczyków i dla przybyszy, którzy jeśli zniszczą, nawet tylko samą swą wielomilionową masą, europejskie państwa, pogrążą się na zgliszczach Europy we wzajemnych walkach.
